Όσα ένα τραγούδι μπορεί να πει
Του Άκη Παρισιάδη
Το προϊόν κάθε καλλιτεχνικής παραγωγής είναι πάντοτε υποκειμενική υπόθεση. Εκφράζει τη διάθεση, τις προσλαμβάνουσες, τα βιώματα και τα συναισθήματα του εκάστοτε δημιουργού. Ο θεατής, ο αναγνώστης ή ο ακροατής μέσα από τη διαδικασία ενδοσκόπησης του έργου, μπορεί να οικειοποιηθεί τις εντάσεις του καλλιτέχνη και να νιώσει μέσω αυτού την απόλυτη προσωπική έκφραση. Άλλωστε δεν είναι λίγες οι φορές που έχουμε πιάσει τον εαυτό μας να ταυτίζεται τόσο μ’ ένα έργο, που αμέσως να το αγαπήσουμε, να το νιώσουμε δικό μας, άσχετα αν οι εικόνες του δημιουργού όταν το έπλαθε, ήταν πολύ διαφορετικές από τις δικές μας. Άλλωστε δεν ενδιαφέρει και κανέναν αυτό. Φτάνει που το δημιούργημα γίνεται δικό μας, μέρος των στιγμών μας. Που αν τελικά καταφέρει και μείνει αναλλοίωτο στο χρόνο γίνεται, πχ ένα μουσικό κομμάτι, το soundtrack των αναμνήσεών μας.
Ο Βασίλης Μπαμπανιάρης ανήκει στους δημιουργούς-καλλιτέχνες
που σημαδεύουν τις θύμησες μας και διαρρηγνύουν τα όνειρά μας, γεμίζοντάς τα με
μουσική και στίχους. Ο ερμηνευτικός του τρόπος τονίζει κάθε λέξη ώστε να δώσει
το νόημα που πραγματικά θέλει να εκφράσει. Και εκφράζονται όλα πολύ κατανοητά,
με λέξεις καθημερινές, δίχως τις φιοριτούρες γλωσσικών συμπλεγμάτων απλά για
εντυπωσιασμό. Αλλά και η μελωδία του εμπεριέχει την οικονομία των αισθήσεων,
την περίτεχνη μεν διάσταση που θέλει να προσδώσει με όμορφο αποτέλεσμα, δίχως όμως
την υπερβολή δε της φλυαρίας και του θορύβου.
“Πώς να κρατηθώ μακριά σου”. Είναι
ένα τραγούδι του που κάθε ακρόαση αφυπνίζει και μια διαφορετική εικόνα. Όσες
φορές κι αν το ακούσεις, πάντα θα βρεθεί να υπογραμμίσεις κάτι μέσα στα σχήματα
του μυαλού που δεν είχες κάνει πριν. Ο πόνος μιας φυγής και η ανάγκη της επιστροφής
συμπυκνώνονται ξεκάθαρα.
Πώς
να κρατηθώ μακριά σου
πώς
ν’ αρχίσω πάλι απ’ την αρχή;
Ξεκινά με δύο ερωτήσεις που την
απάντηση δεν την έχει αυτός που τις διατυπώνει, αλλά μονάχα αυτήν στην οποίο
απευθύνονται.
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
να πίνω, να μεθάω, να κλαίω, να γελώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Εδώ περιγράφεται με γλαφυρότητα η δυσκολία που φέρνει η απουσία, ώστε η προσαρμοστικότητα στην πραγματικότητα, μακριά από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο είναι ακατόρθωτη, όταν πριν όλα είχαν δοθεί σ' εκείνο.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
είναι επικίνδυνα εδώ.
Η αγωνία του φόβου. Όμως όχι η αγωνία για έναν πραγματικό επικίνδυνο-κίνδυνο, αλλά για τη σκληρότητα των απλών καθημερινών πραγμάτων που πρέπει να γίνονται πλέον, δίχως την παρουσία της. Είναι η αίσθηση να περιφέρεσαι στο κενό, όταν το σχοινί που ήσουν δεμένος έχει κοπεί.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
τώρα που έχω τόσα να σου πω
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
δεν έχω άλλο κουράγιο
κι ακόμα προσπαθώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Σε όλη την τελευταία στροφή η απόγνωση της απουσίας και η ανάγκη της επιστροφής, περιγράφονται πρόδηλα. Πόσες φορές μετανιώσαμε που δεν είπαμε κάτι κι όταν βρήκαμε το θάρρος να το πούμε δεν είχαμε πού να το πούμε; Έτσι εξατμίζονται οι αντοχές. Το κουράγιο λιγοθυμά. Οι δυνάμεις εξαντλούνται. Αλλά όσο κι αν οι προσπάθειες μπορούν να ευοδωθούν, ώστε να συνηθίσεις την απουσία, πάντα ο ίδιος με αυτό το τραυματισμένο κουράγιο και τις κουρασμένες δυνάμεις θα υψώνεσαι πάνω από την πραγματικότητα και θα αναρωτιέσαι: πώς να μάθω μακριά σου πια να ζω;
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
πώς ν' αρχίσω πάλι απ' την αρχή
πήρες μια καρδιά σου κοντά σου
κι η άλλη έμεινε πίσω πιο πολύ.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
ψάχνω στ' όνειρα μου να σε βρω
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
να πίνω, να μεθάω, να κλαίω, να γελώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
είναι επικίνδυνο πολύ
όλη μου η ζωή δικιά σου
κι ως συνήθως μ' ένα σου φιλί.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
τώρα που έχω τόσα να σου πω
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
δεν έχω άλλο κουράγιο
κι ακόμα προσπαθώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Εδώ περιγράφεται με γλαφυρότητα η δυσκολία που φέρνει η απουσία, ώστε η προσαρμοστικότητα στην πραγματικότητα, μακριά από ένα συγκεκριμένο πρόσωπο είναι ακατόρθωτη, όταν πριν όλα είχαν δοθεί σ' εκείνο.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
είναι επικίνδυνα εδώ.
Η αγωνία του φόβου. Όμως όχι η αγωνία για έναν πραγματικό επικίνδυνο-κίνδυνο, αλλά για τη σκληρότητα των απλών καθημερινών πραγμάτων που πρέπει να γίνονται πλέον, δίχως την παρουσία της. Είναι η αίσθηση να περιφέρεσαι στο κενό, όταν το σχοινί που ήσουν δεμένος έχει κοπεί.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
τώρα που έχω τόσα να σου πω
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
δεν έχω άλλο κουράγιο
κι ακόμα προσπαθώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Σε όλη την τελευταία στροφή η απόγνωση της απουσίας και η ανάγκη της επιστροφής, περιγράφονται πρόδηλα. Πόσες φορές μετανιώσαμε που δεν είπαμε κάτι κι όταν βρήκαμε το θάρρος να το πούμε δεν είχαμε πού να το πούμε; Έτσι εξατμίζονται οι αντοχές. Το κουράγιο λιγοθυμά. Οι δυνάμεις εξαντλούνται. Αλλά όσο κι αν οι προσπάθειες μπορούν να ευοδωθούν, ώστε να συνηθίσεις την απουσία, πάντα ο ίδιος με αυτό το τραυματισμένο κουράγιο και τις κουρασμένες δυνάμεις θα υψώνεσαι πάνω από την πραγματικότητα και θα αναρωτιέσαι: πώς να μάθω μακριά σου πια να ζω;
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
πώς ν' αρχίσω πάλι απ' την αρχή
πήρες μια καρδιά σου κοντά σου
κι η άλλη έμεινε πίσω πιο πολύ.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
ψάχνω στ' όνειρα μου να σε βρω
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
να πίνω, να μεθάω, να κλαίω, να γελώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
είναι επικίνδυνο πολύ
όλη μου η ζωή δικιά σου
κι ως συνήθως μ' ένα σου φιλί.
Πώς να κρατηθώ μακριά σου
τώρα που έχω τόσα να σου πω
να 'ρθω να σταθώ μπροστά σου
δεν έχω άλλο κουράγιο
κι ακόμα προσπαθώ
να μάθω μακριά σου πια να ζω.
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου