Κάποτε κι εκείνος είχε υπάρξει. Ή
έτσι νόμιζε τουλάχιστον. Τώρα ξαπλωμένος στο κρύο σιδερένιο κρεβάτι του, στο
νωπό από την υγρασία στρώμα, έφερε την κουβέρτα ως τη μύτη του. Η άχνη αναπνοή
του ζέστανε το πρόσωπό του. Η διέγερση αυτής της αίσθησης τον κινητοποίησε να
νιώσει κάτι ξανά. Έστω για λίγο. Η αίσθηση στα εξωτερικά ερεθίσματα ήταν μια ισχνή
απόδειξη πως τα νεύρα του αντιδρούσαν. Έστω ελάχιστα.
Σωροί από αναμνήσεις, ψίχουλα σκόρπιων
και παλιών στιγμών, πρόσωπα ξεθωριασμένα με το κίτρινο της φθοράς, μέρη αποτυπωμένα
σε σέπια και όλα όσα συνέβησαν και εκείνα που κόντεψαν να γίνουν και δεν έγιναν
του ψιθυρίζουν στα μισόκλειστα μάτια του. (Εκείνα που έγιναν... Είναι αργά να
μετανιώσει που τα έκανε... Εκείνα που δεν έγιναν... Είναι το ίδιο αργά να
μετανιώσει που δεν έπραξε. Η σημασία τους πια εξατμίστηκε σε μια μουντζούρα
μέσα στο χρόνο του βίου του. Ό,τι έγινε και ό,τι δεν έγινε επιβραδύνθηκαν τότε
και σταμάτησαν εκεί).
Διάφορα απομεινάρια μιας επιρροής
που ξεδιπλωνόταν ανεπηρέαστη, τώρα μαζεύεται πίσω από τα κλειστά παράθυρα.
Κανένα αντικείμενο που είχε κρατήσει απλά για να θυμίζει δε μπορεί να
ενεργοποιήσει την πραγματικότητα. Κάποτε κρατούσε πράγματα για να θυμάται. Τώρα
ό,τι θυμάται είναι η προσπάθεια μιας απόδειξης για να ξεχάσει. Αφού ότι υπήρχε
και τώρα δεν υπάρχει, μάλλον ποτέ δεν έχει υπάρξει.
Πόσες ανάσες ξόδεψε για να ζήσει;
Πόσες φορές ανοιγόκλεισε τα μάτια του; πόσες λέξεις χρησιμοποίησε για να
επικοινωνήσει με τους άλλους; πόσα δάκρυα; πόσοι μορφασμοί δημιουργήθηκαν στο
πρόσωπο του από χαμόγελο; πόσα, πότε...; ο χρόνος σε ένα εκκρεμές που μαζεύεται
στο μηχανισμό που τον κρατάει και ύστερα... Ύστερα θα σπάσει.
Όλα θα συνεχίσουν να υπάρχουν και
μετά από αυτόν. Όπως κι εκείνος υπήρχε μετά από το θάνατο τόσων και τόσων. Τι όμως
θα αποδεικνύει ότι στάθηκε κάποτε όρθιος σε τούτο τον κόσμο; Τα χνάρια του θα
σβηστούν πριν ακόμα αποτυπωθούν. Η μνήμη του ως προσώπου θα αναλωθεί σε λίγους
και έπειτα κι αυτοί θα την αποβάλλουν. Όταν έπιανε μια πέτρα άγγιζε τους περασμένους
αιώνες και συνδεόταν με εκείνο που δεν είχε δει. Από αυτόν θα απομείνει μονάχα
η σκόνη που θα διαλυθεί κι αυτή μέσα στον αέρα και θα ανακατευτεί ασμίλευτη και
ανώνυμη μέχρι να διαλυθεί.
Δεν επιθυμούσε όμως την υστεροφημία.
Λυπόταν για εκείνα τα λίγα που έκανε και περισσότερο για εκείνα που δεν
πρόφτασε να κάνει. Όμως κι αν είχε κάποιον ακόμα καιρό να ζήσει, πάλι θα
γυρνούσε σε εκείνα που έκανε, αλλά κυρίως σε εκείνα που έμειναν μόνο αδρανείς
σκέψεις. Θα τα ξεφύλλιζε, θα τα ποθούσε, αλλά μετά σίγουρα όπως πάντα θα τα είχε
αποκηρύξει. Γιατί η ζωή είναι συνεχώς ένα απολογισμός, λίγο δράση και ύστερα
πάλι απολογισμός. Κι αν έζησε ήταν για να σχεδιάζει και να μετανιώνει.
Μια
αναπνοή ακόμα θα ήθελε. Μία ακόμα. Μία και μετά ακόμα μία… Μία πριν από την
επόμενη…
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου