Σημειώσεις ημερολογίου (ΙΙ)

22/6

Σκεφτόμουν σήμερα πως θα ήθελα να ήμουν κάποιος άλλος. Εν τούτοις, αν τελικά κατάφερνα να είμαι κάποιος άλλος, πάλι δε θα μου αρκούσε, επειδή ξανά θα επιθυμούσα να ήμουν κάτι διαφορετικό απ' ότι θα ήμουν. Δε θα ήθελα όμως να γινόμουν αυτό που είμαι τώρα, γιατί αυτό που είμαι τώρα θέλω να το αλλάξω ήδη. Αλλά με τι να το αλλάξω αφού ό,τι κι αν γίνω, κάτι άλλο θα ήθελα να ήμουν τελικά;

Έτσι παραμένω με μια επιθυμία και μια απογοήτευση. Επιθυμία να αναστυλώσω την ύπαρξη μου, αφού πρώτα τη διαλύσω κι απογοήτευση γιατί γνωρίζω καλά πως αμέσως το καινούργιο θα πρέπει ξανά να το γκρεμίσω. Κι αφού οι δυνάμεις μου ανακυκλωθούν ανάμεσα στη βούληση και στην προσπάθεια πάλι θα βρίσκομαι στο σημείο απ' όπου ξεκίνησα.

Παραμένω λοιπόν όπως είμαι. Σέρνομαι με την προσπάθεια να αλλάξω και ακινητοποιούμαι στην αδράνεια της στασιμότητας. Ό,τι δεν αλλάζει φθείρεται, μα μια διαρκής αλλαγή αποκάμει. Ας είναι να έρθει αυτό που είναι να έρθει. Τα άλλα, περισσεύματα μιας ειδυλλιακής μεταμόρφωσης, ας μένουν στο περιθώριο ενός προγραμματισμού. Του προγραμματισμού που όλο λες: θα το φτιάξω αυτό μα το αφήνεις για την επόμενη φορά. Μέχρι ξανά την επόμενη…

27/6

Ασκήσεις ενδυνάμωσης μυαλού: Σε ένα κατάμαυρο φόντο να εντοπίσεις μια μαύρη κουκίδα.

1/7

Ξύπνησα τη νύχτα. Μα δε θυμάμαι καν αν είχα προλάβει να κοιμηθώ. Ένιωσα μόνο το κορμί μου, για λίγες στιγμές, να γίνεται ελαφρύ, πολύ ελαφρύ και να διασχίζει αργά, τροχιές στον αέρα πέφτοντας, όπως το φύλλο από ένα δέντρο. Έπεσα μαλακά όμως ένιωσα έναν οξύ πόνο στη μέση και ύστερα σα να με τραβούσαν με σχοινί μια πίεση στον αυχένα. Από τις γρίλιες του παραθύρου καταλάβαινα ότι ήταν ακόμα νύχτα. Ήταν αυτή η νύχτα που απομυζούσε τις καλλιτεχνικές μου δυνάμεις. Κάποτε τρεφόμουν από αυτήν, τώρα οτιδήποτε μου είχε χαρίσει το αρπάζει και δεν έχω ούτε την παραμικρή ικανότητα να της αντισταθώ.

Δε μπορούσα να σηκωθώ από το κρεβάτι. Ένιωθα παραλυμένος και ήταν οι χορδές της ευαισθησίας μου που δονούταν και απορροφούσαν τους κραδασμούς των θορύβων. Όχι, ήταν γαλήνια και ήσυχη η νύχτα, μα όλα όσα συμβαίνουν μέσα μου δεν έχουν τα εξωτερικά χαρακτηριστικά ούτε των χρόνων ούτε των τόπων. Βιώνω ανεξάρτητα από τα γεγονότα πράγματα και σχήματα που γίνονται μονάχα σε μένα. Είναι η καθολικότητα αυτή που δεν αντέχω, η εξάρτηση να εξηγώ τα πάντα υποκειμενικά. Αν ήταν να τα μοιραζόμουν έστω τα ελάχιστα απ’ όσα γίνονται με κάποιον έστω θα έλεγα ότι προσπαθώ να αντέξω. Ο ένας πολλαπλασιάζει την αλήθεια, δύο τη διαιρούν. Ας ήταν μια βολεμένη αρμονία με τον καθρέφτη μου να την αφαιρούσε.

7/7

Πήγα έναν περίπατο. Κάτω από συστάδα δέντρων που ενωνόταν σε αψίδα διάβασα Φλομπέρ. Θα ήταν η σκιά και τα γαλλικά που ξεχύνονταν από τα τυπωμένα στοιχεία μα ένιωσα να με αφομοιώνει ολόκληρο το βιβλίο. Mémoires d'un fou, Τα απομνημονεύματα ενός τρελού.

Ένιωθα να ξεγλιστρά ο εαυτός μου, να χάνεται στην υστεροφημία του ήρωα και με ικανοποίηση πως του μοιάζω να μονολογώ τα αδιέξοδά του. Καθώς ανυψωνόταν και ο ίδιος, σε μια στιγμή απόλυτης έξαρσης διαδήλωνε πως το δικό του άπειρο ήταν πολύ μεγαλύτερο από κάθε απεραντοσύνη.  Αυτόματα με τη φανέρωση αυτής της αλήθειας γινόταν και δυστυχής. Κάτι μεγαλύτερο από ότι έχεις μέσα σου, όταν δε χωράει πουθενά και δεν εξηγείται με απλότητα χάνει και τις ιδιότητές του. Αυτό που περισσεύει κόβεται και ότι δεν ταιριάζει παραμορφώνεται. Αν το δωμάτιο σου είναι μικρό για το ύψος σου ή γκρεμίζεις το δωμάτιο ή χαμηλώνεις εσύ. Και στις δύο περιπτώσεις θα χάσεις κάτι που έχεις: Ή το χώρο σου ή το ύψος σου.

11/7

Γιατί η χαρά να έχει μόνο ένα επίπεδο βιωματικής έκφρασης; Τώρα που πάω να σκιρτήσω από την προσμονή της χαράς, όπως ένας καρπός μέσα στο χιόνι στο τέλος του χειμώνα, τελικά δεν ανθίζω. Ήταν λάθος ο συναγερμός για την άνοιξη. Τι φαιδρό που ενημερώθηκα ότι κάτι τέτοιο το λένε αλκυονίδες;

13/7

Μια υγιής και γερή καρδιά θα άντεχε τόση δυστυχία; Πόσο μάλλον όταν η δυστυχία δεν αφορά την ίδια.