Προσμονή σε ένα πρόσφορο έδαφος

Αν έζησα λιγότερα είναι γιατί πάντοτε προσμονούσα.

Είναι ρευστές στη θύμηση μου οι μάζες της νοσταλγίας
καθώς στεκόμουν αμείωτα και σταθερά κάθε έτος
στην κορυφή της ισημερίας του χειμώνα
για να κοιτάξω πρώτος το φως της ημέρας που μεγάλωνε.
Δεν είχα πυρακτώσει τη ματιά μου ποτέ στην ευθεία του ήλιου
την άνοιξη δεν την αντίκρισα στην αντίθετη τροχιά της
λαχτάρας μου
πώς να την αισθανθώ, όταν δε μπορούσα να τη νιώσω;

Αν έζησα ανώφελα είναι γιατί πάντοτε προσμονούσα

Αγκιστρώθηκα στους αστραγάλους του χειμώνα

σύρθηκα μαζί του στη χέρσα γη των ικριωμάτων
εκεί, εκεί που συνάντησα τα επόμενα καλοκαίρια της
προσμονής μου
με σπασμένο το λαιμό τους, υποταγμένα στη στενή υπόγεια
αναφορά γι' Ανάσταση.

Αν έζησα επίφοβα είναι γιατί πάντοτε προσμονούσα

Οι ρίζες άνυδρες των φαινομένων και οι αγνές προθέσεις μου
λεπτές οσμές σπασμένες.
Διδάχτηκα από τη δική μου υπομονή
τις ασάλευτες μέρες να σημαδεύω πρώτα
να σκοπεύω ύστερα
πριν να σκοτώσω να σκεφτώ
πως οι εποχές που περιμένω είναι ήδη πεθαμένες από μένα.

Κι αν προσμένω πια είναι γιατί μου έδειξες πως να ζω

Η σιωπή μου αντιτάχτηκε σε αυτήν την προσμονή.Μονάχα ένας άνθρωπος μου έδωσε το νόημα να καταλάβω

πως μέσα από όλα τα τίποτα που με περιτριγύριζαν
θα μπορούσα να αντιστοιχίσω την ευτυχία μου με το κενό.
Γιατί τελικά αυτό το κενό ήταν η πρώτη ύλη για την ευτυχία.
Μου έδωσε την ώθηση, όχι να με παίρνει ο άνεμος
αλλά να γίνω εγώ ο άνεμος, ακόμα και σε μια άγονη στεριά.
Γιατί τελικά μόνο από το άνυδρο έδαφος
δημιουργείται ο πιο όμορφος κήπος.

Τώρα ξέρω πως ακόμα κι αν σωπαίνεις
στέκεσαι κοντά μου, έστω σαν απουσία…