αφού τα όνειρα υπάρχουν, όνειρα μόνο να λέγονται
όλες οι ελπίδες, ελπίδες ονομάζονται απλά
όνομα για να 'χουν όλα τα απραγματοποίητα εκείνα
γιατί τόση προσπάθεια το ανέφικτο να οριστεί σε εδάφη χαρτογραφημένα
αφού όλα γίνονται μονάχα για να γίνονται
κι έπειτα πάλι από την αρχή
όλα τ' ανεκπλήρωτα ουρλιάζουν
καθώς "η ψυχή μου για τα τρομερά ναυάγια αναχωρεί"
Κι αν πένθιμα τα όνειρα
σκιτσάρουν την ελπίδα
για όσα δεν πρόλαβαν να γίνουν
γιατί δεν ήταν για να γίνουν
στέκομαι στην άκρη της ζωής μου και θρηνώ
κλαίω και αναρωτιέμαι:
"Τι τα κάνες τα νιάτα σου - πες μου, πες μου-
εσύ που κλαις τι τα 'χεις κάνει;"
Λίγο τη σκόνη να αναπνεύσω
του δρόμου εκείνου που δε διάβηκα
μήπως κατανοήσω πώς θα ήταν
εκείνο που τελικά δεν έγινε
(γιατί δεν ήτανε να γίνει)
κι αν ένας δρόμος μονάχα απομένει
αφύλακτος κι οριστικός
πριν οι ευθείες και οι στροφές του
με καταπιουν αναρωτιέμαι:
"τι έκανες εν τέλει, όταν ζούσες
κι όλα εκείνα που ήταν για να γίνουν
εσύ δεν τα 'κανες;"
Η ροή του λόγου συναρπαστική. Η γλώσσα κυλάει σαν ποτάμι που ξέρει που πρέπει να φτάσει. Νοήματα μέσα από εκφράσεις λιτές, δίχως περιττά στολίδια. Μπράβο σου
ΑπάντησηΔιαγραφήΣας ευχαριστώ πολύ!
ΔιαγραφήΠολύ πολύ πολύ όμορφο!!! Συγχαρητήρια Ακη και για το ιστολογιο σου ��
ΑπάντησηΔιαγραφήΕυχαριστώ για τα καλά σας λόγια!
ΔιαγραφήΟ Λουκια¬νός…. συστήθηκε στο φανταστικό πρόσωπο ενός διαλόγου του, στη ‘Φιλοσοφία
ΑπάντησηΔιαγραφή‘Είμαι ο Παρρησιάδης Ἀληθίωνος τοῦ Ελεγξικλέους. …Μισαλαζών καὶ μισογόης, μισοψευδὴς καὶ μισότυφος,… αλλά και φιλαλήθης και φιλόκαλος καὶ φιλαπλοϊκὸς και… … …’ Αναρωτήθηκα αν στ΄ αλήθεια ήταν αυτά που ισχυριζότανε, «Παρρησιάδης», αυτός που δεν δίσταζε να μιλά με παρρησία, Ἀληθίωνος : γιος της αλήθειας… Αυτός που μισούσε την αλαζονεία και ήταν σεμνός και φιλαλήθης...