Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

ΙΣΤΟςΛΟΓΙΟ

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου

Ένας κόνδορας σε σπιρτόκουτο

την Σεπτεμβρίου 25, 2020

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Λήψη συνδέσμου
Facebook
Twitter
Pinterest
Ηλεκτρονικό ταχυδρομείο
Άλλες εφαρμογές

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις

Ἀστεροσκοπεῖο, Μίλτος Σαχτούρης

Διαρρῆχτες τοῦ ἥλιου δὲν εἶδαν ποτέ τους πράσινο κλωνάρι δὲν ἄγγιξαν φλογισμένο στόμα δὲν ξέρουν τί χρῶμα ἔχει ὁ οὐρανὸς Σὲ σκοτεινὰ δωμάτια κλεισμένοι δὲν ξέρουν ἂν θὰ πεθάνουν παραμονεύουν μὲ μαῦρες μάσκες καὶ βαριὰ τηλεσκόπια μὲ τ᾿ ἄστρα στὴν τσέπη τους βρωμισμένα μὲ ψίχουλα μὲ τὶς πέτρες τῶν δειλῶν στὰ χέρια παραμονεύουν σ᾿ ἄλλους πλανῆτες τὸ φῶς Νὰ πεθάνουν Νὰ κριθεῖ κάθε Ἄνοιξη ἀπὸ τὴ χαρά της ἀπὸ τὸ χρῶμα του τὸ κάθε λουλούδι ἀπὸ τὸ χάδι του τὸ κάθε χέρι ἀπ᾿ τ᾿ ἀνατρίχιασμά του τὸ κάθε φιλὶ Μίλτος Σαχτούρης

Ὁ πράσινος κῆπος, Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἔχω τρεῖς κόσμους. Μιὰ θάλασσα, ἕναν οὐρανὸ κι ἕναν πράσινο κῆπο: τὰ μάτια σου. Θὰ μποροῦσα ἂν τοὺς διάβαινα καὶ τοὺς τρεῖς, νὰ σᾶς ἔλεγα ποῦ φτάνει ὁ καθένας τους. Ἡ θάλασσα, ξέρω. Ὁ οὐρανός, ὑποψιάζομαι. Γιὰ τὸν πράσινο κῆπο μου, μὴ μὲ ρωτήσετε. Νικηφόρος Βρεττάκος

Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο, Γιώργος Σαραντάρης

J'i cueilli ce brin de bruyère» G. Apollinaire Ἦταν γυναῖκα ἦταν ὄνειρο ἤτανε καὶ τὰ δυὸ Ὁ ὕπνος μ᾿ ἐμπόδιζε νὰ τὴ δῶ στὰ μάτια Ἀλλὰ τῆς φιλοῦσα τὸ στόμα τὴν κράταγα Σὰν νὰ ἦταν ἄνεμος καὶ νὰ ἦταν σάρκα Μοῦ ῾λεγε πὼς μ᾿ ἀγαποῦσε ἀλλὰ δὲν τὸ ἄκουγα καθαρὰ Μοῦ ῾λεγε πὼς πονοῦσε νὰ μὴ ζεῖ μαζί μου Ἦταν ὠχρὴ καὶ κάποτε ἔτρεμα γιὰ τὸ χρῶμα της Κάποτε ἀποροῦσα νιώθοντας τὴν ὑγεία της σὰν δική μου ὑγεία Ὅταν χωρίζαμε ἤτανε πάντοτε νύχτα Τ᾿ ἀηδόνια σκέπαζαν τὸ περπάτημά της ἔφευγε καὶ ξεχνοῦσα πάντοτε τὸν τρόπο τῆς φυγῆς της Ἡ καινούρια μέρα ἄναβε μέσα μου προτοῦ ξημερώσει Ἦταν ἥλιος ἦταν πρωὶ ὅταν τραγουδοῦσα Ὅταν μόνος μου ἔσκαβα ἕνα δικό μου χῶμα Καὶ δὲν τὴ σκεφτόμουνα πιὰ ἐκείνη

Από το Blogger